Poeh, ik ken Résalieke al uit de tijd dat we allebei nog druk waren met pensioen en communicatie. En hoewel we met ons bureau indertijd een grote pitch voor een campagne rond Mijnpensioenoverzicht.nl verloren, hielden we na dat ‘nare’ telefoontje waarin zij me vertelde dat we ’t niet geworden waren, altijd contact. En zo hoorde ik vlak nadat ze erover droomde over de Eberhardjes. In een brief aan alle inwoners van Amsterdam riep burgemeester Eberhard van der Laan vlak voor zijn overlijden op ‘lief te zijn voor de stad en voor elkaar’. Résalieke bedacht ’s nachts een superlaagdrempelige manier om de verbondenheid van de inwoners van Amsterdam, waar hij voor stond, vast te houden, in de vorm van een hartvormig koekje: het Eberhardje. Een koekje van Amsterdam. Zonder winstoogmerk, maar juist om met de verdiensten mooie dingen voor de stad te doen. Vlak voor ik haar spreek voor dit interview lanceerde ze samen met haar compagnon Ineke Kuiper, die vanaf de droom aanhaakte en dus ook al ruim 6 jaar heel veel vrije tijd in de koekjes steekt, een nieuw koekje: het Bosshardtje. We spreken elkaar in Teams, Résalieke zit tussen de dozen met koekjes. 

‘Ja’, lacht Résalieke, ‘we hebben vandaag de hele dag administratie moeten doen. Heel positief hoor, dat betekent dat er veel koekjes besteld zijn. Het heeft natuurlijk een boost gekregen door de PR rondom de Bosshardtjes. We zijn indertijd met Nico Meijles, eigenaar van Holtkamp Horeca, de Eberhardjes begonnen. We wilden hét koekje zijn in Amsterdam voor horeca en consument. Zij bakten de Eberhardjes in hun ambachtelijke bakkerij. En heel mooi, Nico geloofde er heel erg in, maar hun ‘core busines’ is natuurlijk kroketten en gebak. Dus gedurende de groei van de Eberhardjes hebben we in samenwerking met Nico een andere bakkerij gezocht die het recept van hem hebben geleerd. Holtkamp Horeca is nog steeds onze partner voor onder andere de sales en distributie in de horeca.’

Je komt er op Het Kennisfestival wat over vertellen. Maar was je vroeger eigenlijk niet anti-festivals?

‘Ja, haha, dat heb je goed. Het leek me vies en te massaal. Maar ik denk dat ik het gewoon niet gewend was. En als ik dan niet zelf heb bedacht, moet ik het toch eerst ervaren. Eerst zien dan geloven. Dat is wel de lijn in mijn leven. Ik was voor het eerst op het Kennisfestival met Ineke en toen zag ik Herman Tjeenk Willink over groter denken, kleiner doen. Dat raakte mij. En dat wil ik ook graag zelf op het festival vertellen. Hoe we dat gedaan hebben. Het succes van de koekjes zit hem namelijk in de eenvoud van het idee, dat het heel aaibaar is. Maar ook in het contact maken. Dat je naar elkaar luistert. En dat als je weet wat je aan elkaar hebt, je grote dingen kan doen. Ik heb dat altijd al gehad.’

Dat zat er altijd al in ja?

‘Toen ik zzp’er was heette mijn bedrijfje niet voor niks ‘creatie door communicatie’.  Want je kunt pas dingen doen als je weet wat je aan elkaar hebt, maar ook wat je niet aan elkaar hebt. Want kijk, ik had een idee, dat ik heb gedeeld. Daar gingen mensen in geloven en die groep werd steeds groter. Op een mooie manier, zonder dat ze er zelf rijker van worden. Iedereen in onze keten neemt minder om meer te kunnen geven. Zowel de bakker als de retailer en alle anderen die ons helpen. Of het nu om communicatie of distributie gaat, ze kijken allemaal naar waar ze minder marge kunnen pakken, zodat ze een voorbeeld kunnen zijn voor anderen. Het succes zo delen dat het terugvloeit naar je omgeving. Heel mooi om te zien dat iedereen die deelneemt kijkt hoe ze kunnen bijdragen aan het succes, zonder zichzelf voorop te zetten. Kijk ook naar het logo. Gemaakt door een ontwerper die helaas zelf ziek is. Die kan z’n werk niet op een normale manier doen, maar heeft voor ons iets heel moois gemaakt.’

En je doet het nu met z’n tweeën. Hoe is dat zo gekomen?

‘Ja, we zijn met z’n tweeën de trekkers. Gelukkig hebben we ondertussen meer mensen om ons heen verzameld die ons helpen. En ja, hoe de samenwerking tussen Ineke en mij ontstond is een mooi verhaal. Ineke en ik werkten allebei als zzp’er bij het Ministerie van Financiën, bij Wijzer in Geldzaken. En ik zei onderweg daarnaartoe ‘ik heb gedroomd over een koekje’ en toen vroeg ik ‘als het wat wordt, doe je dan mee?’

Het antwoord was duidelijk? En het werd wat

‘Ja ha, ze is er nog steeds. Zo super. Dat is belangrijk geweest. Zij is mee gaan doen vanuit haar positivisme, ondernemerschap en haar rol als professional voor de online communicatie. Ze komt uit een ondernemend bakkersgezin en heeft een giga netwerk van ondernemers. Haar eigen bedrijf heet niet voor niets Gunfactor10, haar gunfactor is hoog, ze is een supercompagnon. We vullen elkaar echt heel goed aan. Ons motto is dat wat we doen sowieso leuk moet blijven. En we durven allebei sprongen te wagen die anderen niet nemen.

Het werd inderdaad wat, maar niet zonder slag of stoot. Een subsidieverzoek om te beginnen werd afgewezen. Maar toen las ik over de Vrijheidsmaaltijd voor Lieve Amsterdammers onder de bogen van het Rijksmuseum, georganiseerd door Joris Bijdendijk en Samuel Levi. Die heb ik gewoon benaderd en gezegd, dit koekje hoort daar toch bij? En ook dat antwoord was positief. Ze zeiden ‘als jij koekjes hebt, gaan wij ze serveren.’ Holtkamp Horeca zei vervolgens ‘het is niet alleen het koekje voor die maaltijd, maar het wordt het koekje voor Amsterdam, want dat hebben we nog niet.’ Echt geweldig. Binnen drie weken tijd zijn zij toen het koekje gaan maken en wij gestart met de communicatie.’

En nu op Het Kennisfestival

‘Ik vind het inspirerend om te laten zien hoe het dan werkt. Ons verhaal begint met een idee. Dat vonden mensen een briljant plan door de eenvoud. En dat je dan partners zoekt die mee kunnen helpen om het groter te maken, waardoor het zo kan groeien. Dat het kennelijk zo aanstekelijk werkt, dat het heel succesvol wordt. Want natuurlijk willen we wel winst maken, maar we houden dat niet zelf. Dat zie je steeds vaker gebeuren trouwens. Mensen een goed gevoel geven is besmettelijk. Je hoeft alleen maar een koekje te kopen en daarmee doe je al goed.’

En wat is jullie doel uiteindelijk?

‘We willen een gezonde, sociale onderneming neerzetten. Zodat we onze ontwerper wel normaal kunnen betalen bijvoorbeeld. Nu hebben we er allebei nog een fulltimebaan naast. We zijn vrijwilligers en dat is voor nu goed zo, maar uiteindelijk willen we er de hele week voor kunnen gaan. We zitten op een punt dat het sneller kan gaan als je er meer tijd aan zou kunnen besteden. Waar we trouwens ook naar kijken is ‘steward ownership’. Dat gaat over dat het geld wel terug blijft gaan naar het goede doel, wie er ook bijkomt. Dat je het doel waarborgt, dat het vastgelegd is zodat niet anderen alsnog rijk worden van dit idee. En ook dat als je zelf ooit weg bent, het wel op dat vlak geregeld is. Daar ga ik ook iets over vertellen in Deventer.’

En nu is er een nieuw koekje… het Bosshardtje.

‘Ja, dat leverde heel veel aandacht op. De Eberhardjes zijn van Amsterdam. De Bosshardtjes brengen ons buiten de stad. Nu hebben we bestellingen vanuit heel Nederland. Consumenten die 1 of 2 doosjes bestellen. Dat hebben we nog niet eerder gehad. Daarin is de samenwerking met het Leger des Heils natuurlijk heel mooi. Zij zijn ambassadeur, en laten daarmee ook zien dat we samen iets kunnen neerzetten dat echt bijdraagt. Zij hebben in het proces bijvoorbeeld de verpakking gemaakt. Heel gaaf. De koekjes zij overigens wel gewoon van onze stichting.‘

En wat komt er nu?

‘We hebben de koekjes nu zo verpakt dat ze zes maanden houdbaar zijn. Dus in principe kunnen ze de wereld over. We hebben al met al een hele ondernemersreis gemaakt en zijn natuurlijk nog steeds onderweg. We hebben heel veel geleerd en ervaring opgedaan. Dingen die we nu ook in kunnen inzetten in ons traject met het Leger des Heils. Maar ook in de toekomst natuurlijk. Waardoor we alles heel strak neer kunnen zetten. Kijk, wij nemen het risico op het inkopen van de voorraad. Maar we merken dat het klopt met wat we voelen. Er zijn zoveel kansen voor ons. Binnenkort liggen we hopelijk ook op Schiphol, de samenwerking met het Rijksmuseum breiden we uit, 750 jaar Amsterdam komt er aan…. Als je dan bedenkt dat we in de Corona periode ineens van 1.000 kilo koekjes in de maand naar nul gingen. Dan is het toch fantastisch als je ziet hoe het nu weer gaat. Dat geeft me ook een relaxed gevoel, dat je weet dat je er weer uitkomt.’